به نقل از «خبرگزاری میزان»

«لچک» اثری متفاوت درباره مشکلات پنج مرد/روایتی دراماتیک از مشکلات یک خانواده

تاریخ انتشار: ۲۰ آبان ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۷۵۴۱۳۰

خبرگزاری میزان- نمایش «لچک» به نویسندگی و کارگردانی «امیر ابراهیم زاده» این شب‌ها در مجموعه نمایشی عمارت روبرو میزبان مخاطبان بوده و تاکنون با وجود فرم و محتوای متفاوت خود با استقبال خوبی روبرو شده است. تاریخ انتشار: 10:47 - 20 آبان 1398 - کد خبر: ۵۶۶۳۵۸

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان، نمایش «لچک» به نویسندگی و کارگردانی «امیر ابراهیم زاده» این شب‌ها در مجموعه نمایشی عمارت روبرو میزبان مخاطبان بوده و تاکنون با وجود فرم و محتوای متفاوت خود با استقبال خوبی روبرو شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

سپهر طهرانچی، شایان پناهی، زهرا یوسفی از جمله بازیگرانی هستند که در این فیلم به ایفای نقش پرداخته اند، در خلاصه داستان نمایشنامه لچک آمده است: پنج مرد در زمان های متفاوت درگیر مسئله ای هستند که برای بیرون رفتن از آن راه حلی ندارند.

بیشتر بخوانید: 

نقد نمایش دراماتوژ را اینجا بخوانید.

نمایش «لَچک» با رویکرد خود به جامعه اکنون سعی دارد با پیش آوردن اتفاق‌ها و باور‌های درونی و بیرونی شخصیت‌ها جهان اثر را به سوی هدایت کند که بتواند از دغدغه آن‌ها حرف بزند. البته در این راستا جهان متن با حذف مقدمه‌های معمول و گاهی بی‌هدف به اصل مطلب اشاره می‌کند که این تصمیم از جانب نویسنده راهکاری موثر در پیش آوردن اتفاق‌های این نمایش در فرمولی مینی‌مال گونه درست و کارساز به حساب می‌آید.

زیرا از ابتدا شخصیت‌ها می‌توانند با قرار گرفتن در شرایطی مشخص به شرح حال خود نسبت به جهانی که در آن قرار گرفته‌اند واکنش نشان داده و عملی را در ازای خواسته جهان متن برون‌ریزی کنند؛ لذا به صورت خودآگاه فضایی دراماتیک در بستر روایت پیش می‌آید که منطق و تفسیری قابل ارائه را رقم می‌زند تا اهمیت محتوا در اثر برای مخاطب قابل درک و باور باشد. استفاده از تصاویر پخش شده در عمق صحنه از دیگر اهرم‌های روایی است که فضای ذهنی هر شخصیت را بنابر لزوم تفسیر‌هایی که از خود بیان می‌کند شرح می‌دهد تا همخوان بودن کلام و تصویر به شکلی هم‌راستا جهان متن و اثر را پیش برده و شرایط را برای نمایان کردن هدف و اهمیت آن مسجل کند. شاید بتوان گفت که این رویکرد در شیوه اجرایی تمام آن چیزی است که نویسنده و همچنین کارگردان این نمایش به آن نیاز دارند تا مخاطب را به جهان اثر وارد کرده و در تمام لحظات او را در مقام شاهد سیال کنند.

در واقع این عملکرد بیان‌گر آن است که حس همذات‌پنداری با ترکیب باور‌های درونی و تخیل شخصیت‌ها این مجال را فراهم می‌کند تا محتوا که همان حرف‌های هر شخصیت است از زاویه درونی وجود به بیرون و در زمانی دیگر از تاثیرات جهان پیرامون به باور و تخیل جهان درونی آن‌ها رفت و آمد کند.

جهان اثر با این دانسته که مرز بین واقعیت و خیال را به تصویر می‌کشد سعی دارد شخصیت‌ها را بعنوان راوی معرفی کند. زیرا آن‌ها با استفاده از تصویرسازی‌ها می‌کوشند تا موقعیت مکانی نمایش را به جایی مابین خانه‌ای در واقعیت و مکانی در تخیل تعریف بدهند. استفاده از مولفه مونولوگ یکی از کارسازترین شیوه‌ها برای بیان چنین تصمیمی است.

دلیل این ادعا هم آن است که شخصیت‌ها در این نمایش با نفوذ به باور‌های درونی و جاری کردن کلام در ذات اثر مخاطب را ترغیب می‌کنند تا شرایط و داشته‌های آن‌ها را شنیده و با تصویر‌هایی که می‌بیند آن‌ها را بشناسد. اصولا درام در این نوع نمایش‌ها که ساختاری از دغدغه‌های انسانی را مورد توجه قرار داده وابستگی کامل به کاربرد موازی محتوا و فرم دارد که این موضوع در اثر به شکل نمایانی رعایت شده است؛ لذا از این جهت عمل و عکس‌العمل شخصیت‌ها در ازای برون‌ریزی درونی و خاطراتی که بیان و تصویر می‌شود امری لازم تلقی خواهد شد.

موقعیت محور بودن این اثر از نگاه دیگر نمایان‌گر شرح واگویه شخصیت مردی است که باور‌های درونی خود را همراه با تاثیرات جهان پیرامونش در هم آمیخته و دو شخصیت زن و مرد که همراه او در این روایت حضور دارند بعنوان راوی‌های تخیلش ماجرا‌هایی از زندگی این شخصیت را با رفتار‌ها و واکنش‌های خود نسبت به حرف‌های او تصویر می‌کنند.

استفاده هم‌زمان از بدن و بیان جهت شرح واگویه‌ها از جانب شخصیت‌ها این اجازه را به مخاطب می‌دهد که آن‌ها را با تمام داشته‌ها و نداشته‌ها و البته دغدغه‌هایشان مورد تحلیل و بررسی قرار بدهد. محتوای مونولوگ‌های شخصیت مرد کاملا از دوران معاصر و زمان حال زندگی او نشات می‌گیرد؛ لذا این بی‌پیرایه بودن روایت خود به نوعی یکی از جزئیات اثرگذار است که قاعده بی‌پروایی کلام را تشریح کرده و آن را در ازای شرح آشفتگی‌های ذهنی و دغدغه‌هایش نمایان می‌کند.

در واقع شخصیت مرد اول یا همان شخصیت اصلی اثر نمونه ما به ازایی از فردی در جامعه اکنون است که در وجود خود حرف‌های ناگفته و راز‌های سر به مُهر دارد که آن‌ها را تلاش دارد با استفاده از موقعیتی برون‌ریزی کند. عنصر ارتباط را می‌توان بعنوان قوه محرک این نمایش به شمار آورد، زیرا سبب می‌شود شخصیت‌ها با وام گرفتن از رویداد‌های واقعی و بارگذاری آن‌ها در خیال، جهان اثر را به جایی شبیه یک دادگاه تبدیل کنند که در آن شخصیت مرد لب به اعتراف و اعتراض می‌گشاید. حال در این راستا طراحی صحنه اثر با استفاده از مولفه نمادگرایی داده‌های جهان نمایش را به گونه‌ای تشبیه می‌کند که در این موضوع نیز مرز بین واقعیت و خیال حالتی عینی به خود می‌گیرد.

عنصر تجربه‌گرایی در ساختار کلی نمایش «لَچک» کاربردی‌ترین عنصری است که تمامی جزئیات آن از شخصیت‌ها تا طراحی‌ها و حتی جهان متن را تحت تاثیر خود قرار داده است؛ بنابراین وجود چنین تمهیدی فضایی را ایجاد می‌کند تا اوج و فرود‌های روایت که در ازای موقعیت‌های نمایشی شکل می‌گیرند از جانب مخاطب این نمایش اثری تجربی و قابل توجه تلقی شود.

حال در این میان میزانسن‌های طراحی شده اثر بسیار به جهان متن و البته درک شخصیت‌ها از فضای نمایش وابسته است، زیرا تاثیرات پیش آمده از این طراحی بعنوان راهکاری موثر برای عیان کردن نیاز آن‌ها در جهان اثر قلمداد می‌شود.

انتهای پیام/

منبع: خبرگزاری میزان

کلیدواژه: اخبار سینما سینمای ایران اخبار تئاتر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۷۵۴۱۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ضرورت برگزاری جشنواره فیلم اقوام ایرانی با قدرت و کیفیت

 

محمدرضا بهشتی منفرد فیلمساز، عکاس و عضو هیئت انتخاب بخش فیلم‌های مستند درباره کیفیت آثار ارسالی به جشنواره فیلم اقوام ایرانی گفت: تعدادی از فیلم‌هایی که به جشنواره ارسال شد سطح پایینی داشتند، اما تعدادی نیز باکیفیت بودند و برای نمایش انتخاب شدند. خیلی از فیلم‌ها نیز در سطح متوسط بودند و ازنظر فنی اختلاف کیفی چندانی با هم نداشتند. در این شرایط موضوع فیلم‌ها می‌توانست برای انتخاب نهایی تعیین‌کننده باشد. فیلم‌های خیلی خوبی داشتیم که با خلاقیت با موضوع برخورد کرده بودند، اما به نسبت فیلم‌های متوسط و ضعیف این نوع فیلم‌های خلاقانه همیشه کمتر است.

او درباره موضوعاتی که بیشتر مورد توجه فیلمسازان قرار گرفته بود گفت: مسائل زیست بومی و محیط زیستی بسیار زیاد مورد توجه قرار گرفته بود و همچنین نمایش آداب و رسوم و آیین اقوام هم در فیلم‌ها زیاد دیده می‌شد. در تعدادی از فیلم‌ها نیز به مسائل اجتماعی که مختص یک منطقه و مرتبط با جغرافیای آن منطقه است پرداخته بودند، مانند فیلم‌هایی که درباره کولبر‌ها داشتیم.

این فیلمساز با بیان این که برخی از فیلم‌ها پژوهش خوبی نداشتند، افزود: در یک جشنواره موضوعی، تکنیک و مسائل فنی در مرحله بعدی انتخاب قرار دارد و ابتدا پژوهشی که در رابطه با یک موضوع انجام شده است مورد توجه قرار می‌گیرد. به همین دلیل در مرحله انتخاب آثار اگر فیلمی ازنظر تکنیکی چندان قوی نبود، اما نگاه خوبی به موضوع داشت، بیشتر مورد توجه ما قرار می‌گرفت. درمجموع پژوهش نامناسب و پرداخت سطحی به موضوع اقوام در تعدادی از فیلم‌های متقاضی دیده می‌شد.

بهشتی منفرد درباره تأثیر فیلم مستند بر رفع مشکلات یک منطقه گفت: وقتی فیلمساز ویژگی‌های یک منطقه یا مشکلی را نشان می‌دهد، بیننده با مسائلی که در آن منطقه اتفاق می‌افتد آشنا می‌شود، اما این که آیا با ساخت و نمایش این فیلم مشکلات و مسائل مردم آن منطقه حل می‌شود، در زمان تولید پروژه مشخص نیست. رسالت فیلم این است که هم مردم را در جریان مسائل یک منطقه قرار دهد و هم باعث شود مسئولان با دیدن آن در رفع مشکلات تلاش کنند. به نظرم این مسئله بیشتر به جشنواره‌هایی که این فیلم‌ها را نمایش می‌دهند برمی‌گردد. اگر فیلم‌ها برای کارشناسان و مسئولان مربوطه نمایش داده شود، شاید بتواند در رفع مشکلات مردم منطقه مؤثر باشد.

این فیلمساز افزود: قطعاً جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی باید با قدرت و کیفیت مناسب برگزار شود. اگر دعوت از فیلمسازان و جلب مخاطبان به‌خوبی انجام شود و اهل فن و کسانی که دغدغه دارند از این جشنواره استقبال کنند و فیلم‌ها را ببینند، نشان‌دهنده این است که برگزارکنندگان در کار خود موفق بوده‌اند. مهم‌ترین مسئله در برگزاری یک جشنواره تداوم آن است و با برگزاری یک یا دو دوره هیچ اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد. ما پیش‌ازاین جشنواره‌های خوبی داشتیم که پس از چند دوره تعطیل شدند، اما استمرار جشنواره می‌تواند تأثیرات عمیق‌تری روی موضوعات مدنظر داشته باشد. اگر یک جشنواره تداوم داشته باشد و در سطح کیفی خوبی برگزار شود می‌تواند در تولید فیلم‌های مرتبط با آن موضوع خاص مفید واقع شود.

نخستین دوره جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی توسط موسسه فرهنگی هنری فصل هنر و بنیاد ایران‌شناسی با شعار «اقوام، ریشه ایران‌زمین»، ۲۶ تا ۳۰ اردیبهشت در تهران برگزار می‌شود.

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر